In de weg naar het zijn van digitale nomade speelt de reis met mijn zoon Paul met de Trans Mongolië Express een belangrijke rol. Het gaat voor mijn gevoel de eerste keer zijn dat ik buiten de ‘comfort zone’ van het Europese mobiele netwerk met internet overal ga zijn. We gaan drie weken op stap en moeten maar zien of we bereikbaar blijven of digitaal van de aardbodem verdwijnen. Ik licht mijn klanten in dat ik wat minder bereikbaar zal zijn en vraag een collega of ie in voorkomend geval voor mij en mijn klanten kan inspringen.
Eenmaal op de eerste bestemming Moskou aangekomen, blijkt dat we met het grootste gemak SIM-kaarten kunnen kopen met enorme hoeveelheden data-verbruik er in. Maar de vraag hoe deze in de rest van de Russische Federatie gebruikt kan worden, is nog niet duidelijk. In Moskou gaat het in ieder geval goed.
De eerste etappe van de treinreis brengt ons in zo’n 24 uur naar Jekaterinenburg net achter de Kaukasus in Rusland. Gedurende de reis hebben we eigenlijk geen telefoon- of internetbereik, maar zodra we bij dorpen of steden komen, zijn we weer online. De afstanden in dit land zijn van dien aard dat het voor telecomproviders kennelijk ondoenlijk is om verbindingen te leveren op de grote lege vlaktes. In de dorpen en steden zelf is er echter wel goed gezorgd voor het bereik en is het niveau in de regel wel een 4G verbinding. Perfect dus om het internet op te kunnen. Het is dus een kwestie van klaarzitten als we een plaats binnenrijden, snel e-mail checken en beantwoorden, whats-app checken en last but not least het reisblog bijwerken.
Dit patroon herhaald zich door heel Rusland. In de steden waarin we zijn, Jekaterinenburg, Novosibirsk en Irkutsk is de bereikbaarheid super te noemen.
Na Irkutsk en het bezoek aan het prachtige Baikalmeer gaat de reis richting Mongolië. Op mijn blog meld ik dat het best zo kan zijn dat we nu echt wél enkele dagen digitaal kwijt zijn, want tja … Mongolië … Het is toch een andere wereld niet waar?
Na aankomst in Ulaanbaatar zetten we als eerste koers naar een telecomprovider om een SIM-kaart te kopen. We hopen vurig dat het gaat werken, maar helemaal gerust ben ik er niet op. Vooral niet omdat we enkele nachten in ‘the middle of nowhere’ in een ger-kamp gaan verblijven in een heuse ger-tent.
Voor net iets meer dan € 5,00 voor 3Gb data kunnen we niet sukkelen en proberen het toch maar. Wie schetst mijn verbazing? Zelfs in de ger-tent, midden in het Terelj National Park is de verbinding op en top. Bij -6 graden in mijn tent, waar ik kringetjes condens blaas en ‘s ochtends de ruiten van mijn bril moet krabben omdat ze aangevroren zijn, is er 4G bereik. Ongekend en onverwacht.
Als de treinreis verder gaat vanuit Ulaanbaatar naar Beijing in China komen we door de Gobi woestijn. Dwars door enorm uitgestrekte zandvlaktes met ….. niets! Kamelen links en rechts van de trein en, raad eens ….. 3G internet. Ongekend en onverwacht.
De reis gaat verder naar Beijing in China. Mede door toedoen van de Chinese gids, is het bezoek aan Beijing een digitale anti-climax. Dat het internet in China sterk gecontroleerd wordt, dat wist ik. Geeft voor mij ook niks, want ik heb als toerist niets te verbergen. Al zouden ze in mijn telefoon en laptop kunnen en daar mijn historie zien, dan is er nog niks waarvoor ik hoef te vrezen. Ik heb geen rare streken uitgehaald die China onwelgevallig zouden kunnen zijn.
Helaas weet onze gids voor ons géén SIM-kaarten te regelen. Hij ziet de noodzaak er niet zo van in om iets voor ons te bedenken. Na enig aandringen krijg ik een SIM-kaart van hem te leen, maar de verbinding is op z’n rond Hollands gezegd ‘bagger’. In het hotel en in bars en restaurants kan ik gelukkig wel op het draadloze internet, dus veel tekort kom ik niet, maar volledige digitale vrijheid was daar ver te zoeken.
Bij navragingen achteraf hebben wij met onze gids gewoon pech gehad en moet het beter kunnen. De reisorganisatie heeft voor toekomstige reizigers de diensten aangepast.
De Trans Mongolië Express roept beelden op van magie. De magie van eindeloze vlaktes en eindeloze tijden in een voortboemelende trein, dwars door het mysterieuze Siberië, Mongolië en China. Die magie hebben wij aan den lijve mogen ondervinden. Die magie bestaat, die voel je en die vergeet je nooit meer!
Voor mij heeft de Trans Mongolië Express nog een digitale magie. Die van bijna altijd en overal op de wereld bereikbaar kunnen zijn. Ik weet dat sommige mensen dat een heel eng gevoel vinden. Je kunt je op deze aardbol digitaal bijna niet meer verstoppen. Als je bang bent voor ‘big brother is watching you’, dan is dit een heel naar gevoel, kan ik me wat bij voorstellen, maar het gevoel van digitale verbondenheid, geeft mij juist een enorme vrijheid.
De term ‘digitale nomade’ ken ik tijdens de reis met de Trans Mongolië Express nog niet, maar de reis maakt heel wat bij me los. Het leert mij dat ik overal op de wereld kan zijn waar ik dat wil en dat mijn normale werkzame leven gewoon door kan gaan.