Vier maanden onderweg

Het is vandaag op de kop af 4 maanden geleden dat ik op 3 februari vertrok uit Nederland voor wat een wereldreis zou gaan worden. De critici onder mijn familie en vrienden hebben nog steeds géén gelijk gekregen als zou de wereldreis ten einde zijn. Er is mij natuurlijk al vele malen gevraagd wanneer ik nou eens verder reis. OK, Uruguay is mijn eerste stop in de reis en ik hang er al even rond, maar je weet nooit wanneer de laatste stop er zal zijn. Nog even geduld dus met vragen over de wereldreis. Iets komt er goed. Ik weet nu nog niet wat. Ik heb wel een wens wat :-).

Reizen doe ik wel, maar even op beperkte schaal. Andere dingen zijn leuker :-).
Eén week naar Argentinië, veel activiteiten, feestjes, tripjes en uitstapjes in Uruguay en op het moment dat ik dit schrijf ben ik in Colombia. De planning is dat ik hier in totaal iets meer dan 4 weken zal blijven. Twee weken in mijn uppie en de laatste 2 weken met Rossana. Op 27 juni vliegen we samen terug naar huis. Thuis is nu dus nog steeds Montevideo! En voorlopig gaat dat ook mijn thuis blijven! Maar daarover verderop meer.

De afgelopen periode heeft me een hoop gebracht. Als ik er op terugkijk is het eigenlijk één en al lol. OK, er zit wel ‘ns ‘n minder dagje bij (sommigen van jullie weten dat), maar die mindere dagen mogen de pret over de hele lijn niet drukken. Integendeel, die hebben alleen maar bijgedragen aan een stevige upswing de dag erna. Als een achtbaan zeg maar. Die gaat ook wel eens naar beneden met het doel om véél harder naar boven door te schieten. Dat dus!

De afgelopen maanden voel ik ook dat ik eigenlijk géén enkel probleem mee voortzeul. Iets wat ik in de maanden ervoor, of laten we zeggen op z’n minst ‘n jaar ervoor, niet kon zeggen. Het klinkt best zielig, maar ik heb alleen maar een rugzak met kleding en een rugzak met m’n kantoor. Dat is alles. Hetgeen er voor in de plaats komt is zon, veel leuke dingen beleven in een nieuwe en voor mij onbekende omgeving, een nieuwe cultuur leren kennen en een leuke toekomst vóór me. Zeg het maar hoe rot het kan zijn?

Al eerder schreef ik dat het verblijf me héél wat kilo´s heeft gekost. Gelukkig maar, want ik kon ze best missen. Maar het heeft me ook een beter gevoel in mijn lijf gegeven.

Ik ben begonnen om een plek te veroveren binnen de Uruguayaanse samenleving. Eigen vrienden, eigen clubjes, eigen bezigheden enzovoort. Ik wil bijvoorbeeld een Joomla Gebruikersgroep starten in Montevideo en mee-participeren in de WordPress groep. Mijn eigen werkterreinen, maar dan in een nieuwe omgeving.

Nu beginnend in Uruguay met zakelijke dingen komt de vraag nu nóg nadrukkelijker op of ik er ga blijven. Of ik er ga wonen. Was ik daar met mijn hart inmiddels van overtuigd, dan gaat dat nu alleen maar meer beslag krijgen.
Ja dus. Hoe? Er spelen wat dingen, maar die moeten nog even rijpen.

Mijn Nederlandse klanten ga ik uiteraard niet vergeten. No way! Zij vormen voor mij de vaste basis onder hetgeen ik hier kan doen. In de afgelopen maanden is er naar hen toe qua serviceniveau niets verandert en dit kan gewoon vanuit Zuid Amerika gewoon doorgaan.

Nu in Colombia zittend, heb ik de tijd om eens een paar dingen op een rij te zetten voor mezelf. De balans van de afgelopen 4 maanden eens op te maken en eens een projectie te maken voor de toekomst. Daar ben ik hard mee bezig en daarover wordt veel met Rossana van gedachten gewisseld, want per slot van rekening is zij een belangrijk, zo niet het belangrijkste element in mijn Uruguayaanse toekomst.

Ik weet dat Inge me mist. Paul laat zich niet zo uit, maar dat zal ook wel. Ik mis hen óók, maar er komt zoveel leuks weer voor terug.
Op ieder gewenst moment hebben we telefooncontact al is het maar over de kleinste dingen. Tis jammer dat ik Linda, de vriendin van Paul, nog niet heb kunnen ontmoeten en dat dat wellicht ook nog wel even gaat duren.

Met Inge ben ik begonnen om een dropshipping webshop voor paard-gerelateerde spullen voor de Amerikaanse markt aan het opzetten. Dat vraagt veel en soms lang telefonisch overleg. Dé uitgelezen kans om samen iets met mijn dochter te doen.
Met Paul heb ik sowieso altijd al veel contact over zijn bedrijfje.
Aan de ene kant is het missen, aan de andere kant gingen de contacten in Nederland ook vaak alleen maar per telefoon, daar is niets aan verandert.

Nederland en de dingen daar mis ik niet eigenlijk. Ik kijk nóóit meer tv en volg het nieuws middels NU.nl en De Telegraaf online. Met familie, vrienden en kennissen bel ik met grote regelmaat en ze zijn allemaal op de één of andere manier een sparring partner voor mij. Ik ben ze daar natuurlijk erg dankbaar voor.

Wat gaat de toekomst brengen? Wie een glazen bol heeft mag het zeggen. De toekomst gaat alle antwoorden geven! Er speelt van alles in mijn bol en dat zal er wel ‘n keer uitkomen …. of niet.
We gaan het zien!