Nu ik inmiddels méér dan één jaar aan het reizen ben krijg ik regelmatig de vraag hoe lang ik dit nog ga doen. De vraag doemt op of ik geen behoefte heb om me ergens te gaan settelen en ergens weer een thuis wil gaan creëren. Ik moet zeggen dat ik dat gevoel inderdaad in december 2019 wel heel even gehad en toen heb overwogen om me in Málaga te gaan vestigen. Dat gevoel heeft echter maar even geduurd, waarna ik me al snel realiseerde dat de mogelijkheid van reizen voor mij nú is. Hoe kwam ik tot dat inzicht?
Kijk. Als je net uit de schoolbanken komt, dan kun je nog eens denken ‘dat doe ik later wel´. Maar voor iedereen geldt dat later wel eens eerder kan zijn dan je zou willen. Ik begin nu op een leeftijd te komen dat later nú is! Als ik wil reizen dan moet ik dus nu doen!
In het denkproces hoe mijn toekomst er uit zou gaan zien, dacht ik ook terug aan waar mijn vader stond toen ie mijn leeftijd van bijna 60 jaar had. Mijn ouders hadden een kruidenierszaak in Breda en beiden werkten in en voor de winkel. Het was hard werken voor beiden en sappelen om rond te komen. In de nieuwjaarsnacht van 1980 op 1981 wilde mijn vader van de slaapkamer naar de wc lopen en passeerde daarbij het trapgat. Een voor hem meer dan bekende weg. Precies op het moment dat ie het trapgat passeerde moet er in zijn hoofd iets mis zijn gegaan waardoor hij van boven naar beneden de trap afrolde en op de vloer van de 1e verdieping terecht kwam. Dat moment zal ik me altijd blijven herinneren als het begin van het einde. De ambulance werd gebeld en de conclusie was dat ie door de kou bevangen moet zijn geweest en het beste was dat ie maar gauw in bed ging liggen. Mee naar het ziekenhuis was niet nodig.
Na die val is het nooit meer goed gekomen met hem, alles werd daarna anders. Hij was moe en uitgeput en kon zijn gedachten nergens meer bij houden. In feite begon de laatste fase van zijn leven op zijn 58e. Uiteindelijk is ie 79 jaar geworden, maar die laatste 21 jaren waren niet makkelijk voor hem.
Door zijn leven na zijn 58e voor mijzelf uit te projecteren op de weg die ik nog hoop te gaan de komende tientallen jaren, realiseerde ik me des te meer hoe gezegend ik ben dat ik kan doen wat ik aan het doen ben.
Het uitstellen van me gaan settelen en lekker doorgaan met reizen, is voor mij het beste besluit wat ik kan nemen. Ik ga door! Mijn later is nu!