Je knippert een keer met je ogen en de wereld ziet er ineens anders uit. Dat gebeurde mij afgelopen week na bijna 5½ maand verblijf in Montevideo in Uruguay.
Vanaf het moment van aankomst op 4 februari in Montevideo begon de liefde met Rossana. We voelden dat we voor elkaar voorbestemd waren en dat onze engeltjes dit hadden bekokstoofd en voorbereid in Lissabon. We zijn alle twee zelfstandig ondernemer, houden van reizen, staan op tal van punten hetzelfde in het leven en hielden van elkaar. Het bloeide tot ongekende hoogte op. Dit ging ‘t ‘m worden! We gingen samen oud worden.
We waren altijd samen en mijn appartement werd gekscherend ‘het kantoor’ en ‘de kledingkast’ genoemd, want iedere avond was ik bij Rossana thuis in Buxareo. Dit kon niet stuk. Totdat Rossana na zo’n 3 maanden aangaf dat het altijd samenzijn haar beklemde en een druk op haar legde. Beter zou het zijn als ik een appartement zou hebben waar ik me thuisvoelde, zodat ik daar meer kon verblijven en minder bij haar. Zo werd het geregeld. In Isla de Flores had ik een appartement en we gingen app-en als we samen iets leuks wilden gaan doen. Voor mijn gevoel was het in die periode beperkt tot vandaag in dit café een drankje doen en morgen in een ander. Dat heet voor mij géén relatie! Het gaf eerder het gevoel van een marionet of erger nog een gigolo.
In samenspraak met Rossana, achteraf bestrijdt ze dat het samenspraak was, is het besluit genomen dat ik naar Colombia zou gaan om wat afstand van elkaar te nemen. Een gevaarlijk spelletje in een jonge relatie, maar het kon niet anders. Het wenselijke gebeurde! We gingen elkaar vreselijk missen en na twee weken alleen in Colombia te zijn geweest, kwam Rossana ook. Uiteraard verwelkom ik ze op de luchthaven met die ene symbolische rode roos! Hoe mooi kan het zijn?
Twee weken lang is het samen met Rossana 24 uur per dag één groot feest. We doen de leukste dingen en verblijven op de geweldigste plaatsen. Op z’n spaans gezegd was het tremendooooooooooooo! Rossana neemt het besluit, omdat ze me zó gemist had, dat ik tot aan het vertrek naar Europa, gepland voor half augustus, bij haar mag wonen. Dat leek een enorme stap vooruit, wat later het tóch helaas niet zou zijn.
In Colombia ontstaat de sfeer en het gevoel dat we ‘man’ en ‘vrouw’ zijn en dat het zo close voelt als een getrouwd stel. Grappend zegt ze nog: zullen we hier gauw trouwen? Ze was nog boos dat ik haar aan Nederlandse stewardessen die we zagen, niet had voorgesteld als ‘mijn vrouw’.
In de periode in Colombia ben ik begonnen om een SEO workshop te gaan organiseren in Montevideo om voor mij daar een plekkie te veroveren. Een manier om contacten te krijgen. Daarover later meer.
Bij het boeken van haar vluchten naar en van Colombia, stelt Rossana mij de vraag of we na Colombia samen naar HUIS vliegen. Hoe mooi en romantisch kan het zijn? Wauw!
Terug in Montevideo ga ik aan de slag met mijn SEO-event. Ik heb afspraken buiten de deur en ben druk met het programma, de website en de presentatie zelve. Rossana vindt het leuk en voorziet een wereldwijde tour samen. We gaan er op binnenlopen!
Ondertussen loopt augustus vol met afspraken in Rossana´s agenda en zijn er voor Rossana en mij nog afspraken bij de tandarts gepland. Hierdoor verschuift de vertrekdatum naar Europa naar het einde van augustus. Het idee dat ik nog tot eind augustus bij haar in huis woon, bekneld haar. Pffff, moet ze toch de hele maand augustus met mij in één huis wonen….. Dát kán toch niet! Van het ene op het andere moment zegt ze dat ik voor de maand augustus maar een appartement moet gaan huren, want dat gaat ze niet trekken met mij in huis. Uiteraard komt dat keihard bij mij binnen, want we waren zo leuk bezig om samen een bestaan op te bouwen als ‘man´ en ‘vrouw´. Op mijn vragen daarover word ik helaas afgekapt dat ze daarover niet iedere dag wil praten. Dat schiet dus lekker op!
In de daarop volgende één à twee dagen veranderen er dingen in het gedrag van Rossana en voel ik me steeds minder op mijn gemak in haar huis. Maar ja, praten wilde ze niet.
Als ik nu terugkijk op dit gedrag, dan kan ik het wel plaatsen. Ze gaf op enig moment aan dat ze altijd samenwonen ontzettend saai vind en dat dat haar gaat vervelen. Ze wil liever de spanning van het moment dat we wél samen zijn. Dat verveelt gedrag, dat herken ik nu achteraf wel. Ook geeft ze aan dat ze het liefste alleen woont en dat zelfs het feit dat haar dochters (27 en 25 jaar) bij haar wonen haar eigenlijk te veel is, maar ja die kan ze de deur niet wijzen natuurlijk.
Voor mij is dat lat-ten géén optie, althans niet met haar. Ze is zo’n ongeorganiseerd spring-in-het-veld die per definitie altijd te laat is en om de haverklap haar programma wijzigt. Als je ernaast staat, dan gaat het nog, ga je maar een boekje lezen als ze weer eens anderhalf uur te laat is om naar een feestje te gaan, maar als je in je appartementje zit te wachten is het buitengewoon vervelend. Ze app-t gerust dat ze er nú aankomt om vervolgens 2 uur later te laten weten dat het toch niet zo is. Tja, dat had ik óók al gemerkt.
Ik zag géén uitweg: ze wilde het liefst alleen wonen, ik voelde met niet meer welkom, praten kon niet, haar verveelde gedrag en lat-ten was voor mij geen optie. Vertel het maar: niet naar links, niet naar rechts, niet naar voren en niet naar achteren kunnen. Inderdaad maar één kant: naar boven! Het vliegtuig in en gaan.
Op vrijdagochtend vertel ik Rossana dat ik Buxareo ga verlaten en naar een hotel ga voor een paar dagen. Dat ik daar ga bedenken hoe nu verder. Hotelletje voor 3 dagen en dan maar zien. We trekken hieruit gezamenlijk de conclusie dat dit het einde van onze relatie is. Dat het hier nu ophoudt. Ontzettend jammer, maar het is niet anders. Ik weet het ook niet meer!
Redelijk snel daarna en na wat telefoongesprekken wordt de nieuwe (tussen)stap mij duidelijk: ik ga eens even naar huis. Naar huis in Hongarije dan wel te verstaan!
Ergo: knipperen met je ogen en …..
‘s Morgens bij Rossana weg, tegen de middag in een hotel en net na de middag vluchten geboekt voor …. de volgende dag! Inderdaad: als je even met je ogen knippert zit je zo maar ineens in een vliegtuig onderweg naar Madrid. Aansluitend gaat het naar Budapest en vervolgens de trein naar Tiszaszentimre.
Hoe snel kan het gaan in het leven?
Wordt vervolgd.