Je moet maar eens digitale nomade zijn en niet meer mogen dan wel kunnen reizen. Alle digital nomads kwamen ergens in de wereld vast te zitten of bereikten ternauwernood nog het huisadres. Het overkwam mij en met mij héél véél andere digitale nomaden.
De corona-uitbraak in Wuhan
Toen de corona besmetting opkwam in januari 2020 in Wuhan in China stond ik op het punt om vanuit Málaga in Spanje, via een korte tussenstop in Hongarije naar Bali te vertrekken. Deze tussenstop diende ervoor om de situatie in Zuidoost Azië nog even aan te zien alvorens ik een definitief besluit zou nemen over Bali.
In de periode tussen half januari en half februari werd de situatie in Azië niet héél véél slechter, maar zeker ook niet beter. De aantallen besmettingen groeiden wel, maar het ging heel langzaam en het bleef voornamelijk binnen China en enkele landen in de nabijheid. China had al wel snel gereageerd met een lockdown, maar de hele ontwikkeling gaf me géén goed gevoel om naar Bali af te reizen. Stel dat het eens zou overslaan …… Er werd dus naar een alternatief gezocht. Een bijzondere plek op of rond de evenaar of op het zuidelijk halfrond waar de temperaturen aangenaam zijn en wat ver weg is van de corona crisis. Zuid Amerika kwam niet meer in aanmerking, Australië en Nieuw Zeeland niet, waarna de keuze viel op Zuid Afrika en de westkaap met Kaapstad als grootste stad in het bijzonder. Na aankomst op 16 februari verliep alles nog zorgeloos en voorspoedig. Ik had een leuke coworking plek gevonden waar ik uiteindelijk 4 weken met plezier heb doorgebracht.
De crisis kruipt verder de wereld over
Maar de situatie veranderde vanaf eind februari. In Europa kwamen de eerste besmettingen voor en Italië ging als eerste in een gedeeltelijke lockdown, maar ook de verspreiding binnen Spanje en Duitsland ontwikkelden zich negatief. Toen president Trump ergens begin maart alle vluchten tussen Europa en de Verenigde Staten verbood, werd duidelijk zichtbaar dat reizen in de rest van de wereld voorlopig niet meer zou kunnen.
Vooralsnog leek het Afrikaanse continent redelijk gespaard te blijven. In Zuid Afrika doken enkele ‘geïmporteerde’ besmettingen op, mensen die in Italië waren geweest en van daaruit het virus meebrachten, maar verder als dit kwam het virus niet. Er kwamen géén inlandse besmettingen bij. Dat leek dus een bevestiging dat Zuid Afrika ontzien zou worden van de ellende, waardoor ik besloot om een verlenging van mijn visum met 3 maanden te gaan aanvragen en de situatie in de wereld vanuit Zuid Afrika eens te gaan aanzien. Het verlengde visum zou dan tot 15 augustus duren en och vóór die tijd was het toch wel uitgewoed was mijn idee. Maar het ging hard. In Nederland werd afgekondigd dat er zoveel mogelijk thuis gewerkt moest gaan worden om verspreiding te voorkomen. Ik was eigenlijk niet eens benauwd voor de inlandse besmetting in Zuid Afrika, maar wel voor alle internationale coworkers, die op hun beurt weer contact hebben met andere internationalen. Het gevaar zag ik dus liggen in de coworking waar contacten met buitenlanders de boventoon voert. Ik gaf daarop gehoor aan de oproepen in de Europese landen en besloot om op zondag 15 maart mijn spullen in de coworking te gaan halen en vanaf die maandag thuis te gaan werken.
In de derde week van maart roept de Nederlands ambassadeur alle Nederlanders op om snel te boeken omdat de situatie in Zuid Afrika zich negatief ontwikkelt. De luchtruimen in de hele wereld gaan stuk voor stuk dicht. Hij geeft aan dat het laatste reguliere vlucht naar Nederland op zondag 29 maart zou gaan en drong erop aan om deze maar te boeken. Zulks geschiedde. Ik had een ticket!
De lockdown van Zuid Afrika
De euforie duurde totdat President Ramaphosa op 24 maart tot een 21 dagen durende lockdown besloot die zou ingaan op vrijdag 27 maart. Het vertrek van het vliegtuig lag dus binnen die lockdown periode. Zodoende ging ik op zoek naar informatie over het verkrijgen van een vrijgeleide voor de chauffeur naar de luchthaven. Wat in die eerste momenten nog niet duidelijk was, was dat de lockdown óók van toepassing werd verklaart op alle vliegverkeer, zowel nationaal en internationaal, waardoor mijn vlucht van 29 maart door de KLM werd geannuleerd.
En nu?
Repatriëring naar Amsterdam en door naar Tiszaszentimre
De ambassade, het consulaat en het ministerie van Buitenlandse Zaken beginnen samen met de KLM een programma voor repatriëringsvluchten vanuit alle delen van de wereld terug naar Nederland, zo ook vanuit Zuid Afrika. De organisatie verloopt niet altijd helemaal soepel, maar de bedoeling is goed en het is niet zó simpel om zulks voor elkaar te krijgen!
Ik besluit om gebruik van te maken van de repatriëring, omdat het ongewis is wanneer er anders weer vluchten het land uitgaan. Op 8 april word ik om 5 uur ‘s ochtends verwacht bij het voetbalstadion van Kaapstad, waar de thuisreis gaat beginnen.
Het wordt een lange reis, want pas de andere ochtend om 5 uur land ik op Schiphol. De vlucht ging van Kaapstad naar Réunion en pas van daaruit naar Amsterdam. Vanaf Amsterdam vervolgens met de trein naar Eindhoven waar in de late namiddag een toestel vertrekt met bestemming Budapest.
Nederland is stil en verlaten. Op Schiphol, Eindhoven CS en de luchthaven Eindhoven zijn meestal krioelende massa’s met mensen. Daar is nu niemand! Alles is stil en leeg. Bizar!
Op de luchthaven in Budapest komen Gyuri en papa Gyuri met mijn eigen auto waarmee ik naar huis kan. Na een reis van 42½ uur ben ik thuis! Verplicht 14 dagen in quarantaine en hier eindigt voorlopig even de reis van een digital nomad.